Het Wilde Westen van Westenschouwen
Het begon meer dan 40 jaar geleden, de bouw van het westernstadje dat officieel El Paso del Norte heet en dat in de fantasie van de gebruikers ergens op de grens met Mexico ligt, in werkelijkheid gelegen op de grens België/Nederland in Wuustwezel. Op het terrein staan onder meer twee grote saloons, een hoefsmid, een kerkje, een barbershop, een bank, een kerkhofje en zelfs een galg.
Menig virtueel vuurgevecht werd daar uitgevochten, outlaws werden gehangen, de postkoets kwam overvallen het stadje in gesneld. Knokken aan de bar, tussen de westernliefhebbers door. Je kan er met een drankje en een zakje chips kijken naar de sheriff die wat dronkaards of revolverhelden overmeesterd en opsluit. De cowboys van de lage landen huizen er en wie wil mag aansluiten. Momenteel staat het er op een iets of wat laag pitje i.v.m. overname maar de show zal doorgaan.
Iets anders lag dat in het “Wilde Westen van Westenschouwen”.
In juli 1980 streek er een heus Amerikaans Rodeocircus neer op de damaanzet. In tegenstelling tot Wuustwezel was dit gezelschap wel echte Amerikaans. Bijna alle rodeo artiesten waren in Duitsland gelegerde dienstplichtige Amerikaanse militairen die dit, toch wel pittige circus, er voor de lol bij deden. Zo’n honderdtal Amerikaanse boerenzoons en enkele met een snufje Indiaans bloed in de aderen zou een aantal plaatsen in Nederland aandoen, ook in Zeeland waaronder dus ons Westenschouwen. Het Rodeo USA zou er zijn tenten drie dagen neerslaan met hun 35 wilde paarden en 4 vervaarlijk ogende stieren. En….het werden mooie shows (volgens deze webmaster).
Een stadion was opgebouwd in een groot ovaal, ter grootte van een voetbalveld, omringd door hekwerk. De introductieronde met sierlijke paarden en vlagvertoon werd ondersteund door Country & Western muziek van Kenny Mills and The Mustangs, vooraf gegaan door het Wilhelmus en The Stars and Stripes waarna het geweld losbrak. Op gezadelde en ongezadelde Bronco-paarden werden de cowboys de ring ingestuurd maar door het razende bokken kwam er een winnaar die maar 8 seconde was blijven zitten. Het ging er dus flink aan toe.
De rodeo-clowns zorgden voor afleiding als de cowboy gevallen was. Daarna kwamen de Quarter-horses aan de beurt. Hard rennend, plots op de rem, diepe sporen trekkend in het zand. Op de plaats rondjes draaien, linksom rechtsom, nog even op de achterpoten en woesj, weer op snelheid. Hierop kwamen ook de cowgirls aan hun trekken met een zgn “barrel-race”, slalommen tussen houten vaten en weer terug op volle snelheid. Deze show werd opgevolgd door een cowgirl die een stier met een lasso moest vangen. En dat lukt dus niet altijd even makkelijk, hoe behendig je ook bent en dan wint de stier. Die handigheid was wel gegeven aan Jack Rodgers, hij toverde met zijn lasso de meest vreemde cirkels in de lucht, over zichzelf heen, met en zonder paard en wat al niet meer.
Daarna was het tijd voor de “kleintjes”. Joelende, rennende jeugd die een jong kalf moesten vangen. Het beestje had men een kort touw aan zijn staart gebonden, het kind die als eerste het touw te pakken had kreeg de eerste prijs, een echte Lee-spijkerbroek. Het hele evenement werd afgesloten met nog wat bull-riding op woeste Brahma-stieren. Ook hier kwamen de rodeo-clowns goed van pas. En waar de cowboy niet op kon blijven zitten, daar sprongen de clowns met een aanloopje gewoon overheen, die grappenmakers. Dat het niet geheel zonder gevaar was bleek wel uit het feit dat er voorafgaande aan deze shows al twee rodeo-rijders een ritje ziekenhuis moesten maken en tijdens de optredens in Westenschouwen liepen zowel een vrouwelijke- als mannelijke entertainer een blessure op. Na de 2 uur durende show, er waren er twee per dag, trad ’s avonds ook nog de countryband van Kenny Mills op.
